Wanneer gaat hinder van dieren over in onacceptabele overlast? Ik stel dit omslagpunt altijd zo lang mogelijk uit, vooral omdat naar mijn mening andere mensen een zeer laagdrempelige irritatiegraad hebben en te snel overgaan tot het verdelgen van wat in hun ogen ongedierte is en ik ben daarom geneigd om uit een soort van voorbeeldfunctie, weliswaar vrij zinloos want meestal onzichtbaar, maar toch, zeer tolerant te reageren op overlast van dieren, maar toen de huismuizen zich definitief gevestigd hadden in ons voorraadkastje met pasta, was het me duidelijk, dat ingrijpen onvermijdelijk was en ik definitief toe moest geven aan de druk van mijn gezinsleden die al wekenlang klaagden over wegschietende muizen in keuken en huiskamer.
Terwijl ik met een zekere bewondering keek naar deze survivors in een extreem vijandige wereld met katten, muizenvallen en gif, beschouwden mijn kinderen het tolereren van deze knaagdiertjes meer als een vorm van moreel verval, dan als een teken van respect voor de natuur. Nu voorvoelde ik al dat mijn houding op groeiend verzet zou stuiten, want muizen hebben de neiging de grenzen van hun leefgebiedje steeds verder te exploreren, zodat de overlast geleidelijk toeneemt. De eerste huismuis verkoos het smalle strookje aanrecht achter het broodrooster als zijn favoriete hangplek. Dit was ook de uitvalsbasis naar de afvalzak waar hij op behendige wijze via de voegen van de gemozaïekte winterwortel naar toe klauterde. Er was een soort van status-quo en het leek me dat we prima konden samenleven met deze muis, die echter, zo bleek na enige dagen niet één bleek te zijn maar drie, volgens mijn kinderen zelfs vijf, en deze hadden na een week de zak met vogelvoer ontdekt die op de kast stond en weer een week later was er ook een gat verschenen in het pak muesli in een ander keukenkastje. Ik kon op deze expansie van het foerageergebied telkens flexibel en adequaat reageren door de levensmiddelen te verplaatsen. Zo bood de keuken gaandeweg een steeds vreemdere aanblik van geleegde planken terwijl de etenswaren zich meer en meer opstapelden in de onbereikbare kastjes. Ook onneembaar geachte barrières hielden echter geen stand en op een avond hoorde ik geritsel uit de kast gevuld met pakken spaghetti en macaroni. Het was duidelijk dat mijn defensieve strategie had gefaald en dat een andere aanpak nodig was.
Klapvallen en gif zijn methodes waarbij de muis vrij kansloos het loodje legt, maar dit druist tegen mijn gevoel van sportiviteit in en ik bestelde daarom via internet life-traps. Na betreding van een klein hokje valt een deurtje achter de muis dicht waarna hij geen kant meer uit kan. Tenminste dat is de bedoeling want bij mij vielen de deurtjes wel dicht maar op de één of andere manier wist de muis telkens te ontsnappen Het leek me dat de val te klein was en ik kocht via muizenvallen.nl, gerund door een sympathieke loodgieter uit Friesland, een grote val waar maximaal 15 muizen in pasten. De bovenzijde was gemaakt van doorzichtige plastic, zodat je goed de horde muizen kon bekijken die je in dit mechaniek had gevangen. Voor mij was dit tafereel echter niet weggelegd, want de muizen aten het lokaas in de val op en liepen dan weer net zo gemakkelijk naar buiten.
Mijn kinderen klaagden dat ze sociaal geïsoleerd raakten omdat ze geen vriendjes, laat staan vriendinnetjes uit konden nodigen, en ook ikzelf leed ernstige imagoschade toen ik mijn collega's trakteerde op meegebrachte stroopwafels waarvan de bovenste wafel deels weg gegeten bleek te zijn. Mijn opmerking dat het grappig was dat de muis het strooplaagje onaangeroerd had gelaten en mijn impuls om de aangeknaagde stroopwafel zelf op te eten, deden mijn zaak verder geen goed, zo kreeg ik de indruk.
Ik bestelde nu een batterij vallen bij dierplagenshop.nl. Ik moet vrij radeloos zijn geweest om zaken te doen met zo'n URL, want ik heb een hekel aan het stigmatiserende woord dierplagen. Er bestaat op deze wereld maar één diersoort die aantoonbaar een plaag is en voor de rest valt het nogal mee. Maar goed, naast allerlei giffen verkocht deze shop ook life-traps. Deze bleken echter van Chinese makelij en, het begint saai te worden, bevatten dermate grote kieren dat elke muis na het dichtklappen zich er gemakkelijk uit kon wurmen.
We zijn nu een half jaar verder. Zojuist ontving ik een digitale kerstkaart van dierplagenshop.nl met aantrekkelijke kortingen op bestrijdingsmiddelen. Ik heb echter geen interesse meer. Inmiddels heb ik namelijk de nodige successen geboekt met een kantelbaar latje op de aanrechtrand met op het einde een stukje kaas boven een ton met gladde wanden. De aldus gevangen muizen breng ik, vaak midden in de nacht, naar de kinderboerderij op enkele kilometers afstand. Daar is voedsel genoeg en misschien weten kinderen het te waarderen als een muis tussen de Lakenvelders en kippen scharrelt.
Als ik opkijk van mijn kerstkaart, zie ik hoe een muis zich handig achter de pepermolen verschuilt, maar zoals zo vaak combineert deze muis slimheid met een merkwaardige domheid want zijn staart bungelt slordig en zeer zichtbaar over de rand van het kruidenrekje. De strijd gaat door, op leven of… de kinderboerderij.
Kang
Foto uit: www.vogeldagboek.nl